द मिसन किङ्ग आश्विन -३ इतिहासमा ब्याश ऋषि ले लेखेको आठवटै वेदमा हिन्दुहरूको दशैको वारेमा लेखिएको पाइदैन । त्यसकारण दशै हिन्दुहरूको कुनै चाड पर्व वा दैविक शक्ति प्राप्ती को घटना नभइ मिठो खाने र राम्रो लगाउनेका लागि नै काल्पनिक दन्ते कथाको रचना गरेर भ्रम सृजना गरी सवैलाई मुर्ख वनाउदै आएको हो ।आर्यन मुलका ब्राम्हणहरू आफुलाई भगवान भन्दा दोस्रो दर्जाको र सदा सर्वदा विद्वान ठन्दछन् इतिहाशको विभिन्न कालखण्डहरूमा घटेका घटनाहरूलाई मनुको सिद्धान्त र आफु अनुकुल ब्याख्या गर्दै ति घटनाहरूलाई दैवी शक्तिको रुपमा चित्रण गर्दै आइरहेको थियो । यसलाई निरन्तरता दिने क्रममा अत्याधिक रुपमा छलकपट, हत्या हिंसालाई आत्मा साथ गर्दै धनीलाई धनको लोभ, प्रतिष्ठितलाई मानको लोभ, साना र निर्धालाई मृत्युको डर देखाउदै हिन्दु धर्मलाई यो अवस्थामा ल्याइ पु¥याउन सयौ वर्ष सम्म साम, दाम, दण्ड भेदको नितिलाई निर्वाह गर्नु परेको थियो । आफु भन्दा अरुको भलो, ऐस्वर्य र शक्ति देख्न नसक्ने यो जाति दरिद्र मानसिकता भएकाले कोही पनि शक्तिशालि व्यक्ति भएमा तुरुन्त चाकडीको जालो विच्छाउने र जसद्वार पालियो पाषियो उसैमाथि आफ्नो शक्ति परिक्षण गर्ने ब्यावहार यिनीहरूको पौराणिक र रगतकै गुण हो । यो गुणको प्रदर्सन यो जातको कसैले पनि र कहिले पनि हुन सक्दछ ।हिन्दु धर्म संस्कारको सम्पुर्ण वेद, पुराण र शास्त्रहरूमा पनि यी कुरा हरू प्रस्ट लेखिएका छन् । जस्तो कसैले वाह्र वर्ष कठोर तपस्या गरेर देवतालाई खुशी पारेको र देवतावाट पाएको शक्तिलाई उसैमाथि प्रयोग गरेको, कसैकी श्रीमतीलाई छल गरेर सतित्व हरण गरेर पतिको हत्या गरेको, रुप परिवर्तन गरेर आर्काको पत्नीलाई छक्याएर शारिरिक सम्वध राखेको, एक जना महिलालाई पाँच जनाले सामुहिक पत्नी वनाएको, एकै जनाको २५० जना रखौटिहरू भएको, पशुको रुप धारण गरेर पशुलाई पनि सम्भोग गरेको, आफ्नै शक्तिको सृजना अथवा सन्तानलाई नै पत्नी वनाएका जस्ता प्रशंग वस कुरा गर्दा पनि लाज लाग्दो घटनाहरूलाई दैवीक लिलाको रुपमा मानिन्छन् । यसै प्रसंगमा देवी भगवती र दानवको कथा पनि यस्तै घटनाहरूको ब्याख्या हो । इतिहासमा अन आर्य जातिका धेरै शक्तिशालि राजाहरू थिए, जस मध्ये एकजना शक्तिशालि राजा महिस सुर (आर्यन ब्राम्हणहरूले राखेको तुच्छ नाम) थिए । उनि एकदम वलवान र शक्तिशालि थिए तर ति आर्यनहरूको अनुकुल थिएनन् । महिसा सुरलाई अरु शक्तिले परास्त गर्न अवस्था थिएन त्यसैले उसलाई कसरी परास्त गर्ने र शासन हत्याउने भन्ने षडयन्त्र भयो । यसका लागि एक यस्ती युवतीको तयारी गरियो जुन युवती भगवती थिइन् । भगवती भनेको सँस्कृत भषामा “भग” भन्नाले यौन अंग योनि जनाउद छ, “वती” भन्नाले सुन्दर वा सम्पन्न भन्ने जनाउद छ । जस्तै रुप वती सुन्दरताले सम्पन्न भएकी कला वती कलाले सम्पन्न, लज्जावती लजालु स्वभाव भएकी । जुन अर्थ अनुसार ति युवतीमा यौन तृप्तीको अपुर्व क्षमता थियो । राजा सिकार वा जंगल विहारको समयमा ति भगवतीलाई अर्धनग्न भेषमा जंगलमा पठाए र राजालाई आकर्षण गराउने कृयाकलाप गरे, जसका कारण राजा युवती प्रति मोहित भए र उनको माया जालमा फसे ।
कुनै राजा होस वा साधारण पुरुष जंगलको एकान्तमा जस्तो पनि पुरुषलाई यौन तृप्ती दिन सक्ने युवती देखि कसको मन थामिन्छ होला र ? भगवतीले राजालाई आफ्नो क्षमताले यौन तृप्त गराए । जसवाट राजा भगवती प्रति लालायित वन्न पुगे राजा आखिर ति आर्यानहरूको जालमा फसिनै हाले । अव राजालाई कसरी मार्ने भन्ने तयारी भयो र जुन षडयन्त्र भगवतीको चित्रमा हामी अझै पनि देख्न सक्छौ कि अगाडी युवतीकोे अर्धनग्न शरिर र पछाडि हतियार धारि हातहरू, भगवती को धेरै हातहरूको अर्थ पनि यहि नै हो । यसरी वसेका भगवतीले राजा महिसा सुरलाई एकान्तमा वोलाए र राजा पनि कुनै सस्त्र वा अंग रक्षक विना त्यहाँ पुगे, यहि मौका छोपेर भगवतीको शरिर पछाडि लुकेर वसेका ति शत्रुहरूले सस्त्र प्राहार गरि राजाको निर्मम हत्या गरे । यसै कथालाई आधार मनेर आर्यन हिन्दुहरूले विजय उत्सव मनाए र विजय दशमी भनियो ।
विशेष गरि आर्यन हिन्दुहरू आसुर्य र सैतानि शक्तिलाई दैविक शक्तिको रुप मान्दछन् र त्यो शक्ति प्राप्त गर्नका लागि वलि दिनु धर्म हो भन्ने गरिन्छ । आर्यन हिन्दु समाजमा जन्म भएपछि अपनाउनु पर्ने सिद्धान्त काम, क्रोध, लोभ, मोहमा जिवन जिताउनु पर्दा पुण्य र सिद्धि प्राप्त नहुनाले मृत्यु पछि ति आत्माहरूले मोक्षा पाउन सकेको हुदैन र यहि लोकमा प्रेत आत्माका रुपमा भौतारिएर रहेका हुन्छन् । यस्ता अतृप्त पे्रत आत्माहरूलाई मानिस वा पशुहरूको वलि दिएर आलो रगतले सेचन गरेमा ति प्रेत आत्माहरू सन्तुष्ट हुने र आफ्नो अविष्ट पुरा गर्न सकिने मान्यता छ । त्यसकारण लौकिक देवि देवताहरूको नाममा आफ्नो कर्म सिद्घिका लागि पशुहरूको वलि दिने गर्दछन् र तिनै पशुको मासुलाई प्रशाद वा मिठो खानाको रुपमा खाने खुवाउने र रगतमा चामल मुछेर सौभाग्यको प्रतिक भनि रातो टिका लगाउने चलन चलि आएको छ .
